званчэць

званчэць зак.

Становиться звонче.

Нешта мармыча сабе (ручаіна): на твані - зусім ціха, упошапкі, і весела званчэе, узліўшыся на каменьчыкі. Лужанін. Потым сталёвы водсвет з'явіўся ў нябёсах, ён святлеў, ярчэў, званчэў, быццам сталь награвалі на агні. Дайнека. - Возьмем мяне, прыкладам кажучы... - голас яго званчэе, робіцца больш упэўнены, цвёрды. Ягоўдзік.